Οι καλοί φίλοι, αν και πολύτιμοι για τον καθένα μας, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ψυχοθεραπευτικά, ακόμα κι αν είναι επαγγελματίες ψυχοθεραπευτές. Αυτό συμβαίνει επειδή στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας αξιοποιούνται δύο πολύ σημαντικά εργαλεία: το θεραπευτικό πλαίσιο και η μη εμπλοκή του θεραπευτή στην κοινωνική ζωή του θεραπευόμενου, συνθήκες που δεν ισχύουν στις κοινωνικές σχέσεις. Το θεραπευτικό πλαίσιο ορίζει ότι τη συγκεκριμένη ώρα της θεραπείας στο επίκεντρο βρίσκονται μόνο οι ανάγκες του θεραπευόμενου. Ο θεραπευτής οφείλει λοιπόν να παραμερίσει εντελώς τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τις πεποιθήσεις του, προκειμένου να δρα αποκλειστικά με γνώμονα το συμφέρον του θεραπευόμενου. Κάτι ανάλογο δεν θα πρεπε να διέπει τις φιλικές σχέσεις στις οποίες υπάρχει ισοτιμία στη συνδιαλλαγή.
Επίσης, επειδή ακριβώς ο θεραπευτής δεν εμπλέκεται με άλλο τρόπο στη ζωή του θεραπευόμενου, μπορεί να ακούσει την αφήγησή, χωρίς να φιλτράρεται από δικά του βιώματα. Το γεγονός ενισχύεται περαιτέρω μέσα από την ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση, θεραπεία και εποπτεία του ίδιου του θεραπευτή, καθώς έχει μάθει να διαχωρίζει τις προσωπικές προϊδεάσεις του από την αφήγηση του θεραπευόμενου και να καθρεφτίζει αμερόληπτα στον θεραπευόμενο αυτό που συλλαμβάνει το «τρίτο μάτι» και το «τρίτο αυτί» που έχει καλλιεργήσει.